Op mijn 15e had ik m’n eerste baan, vakantiewerk als schoonmaakster in een verzorgingstehuis. Ik moest vroeg op, vond het werk niet zo leuk en verdiende er weinig mee. Maar ik weet nog hoe goed het voelde om mijn eigen geld te verdienen. Dat gevoel van trots en onafhankelijkheid maakte het slaapgebrek en de stinkende toiletten ruimschoots goed. En dat is voor mij nog steeds waar arbeid om draait; Je handen uit de mouwen steken en daarmee je eigen broek ophouden, zodat je je eigen keuzes kan maken.
Je eigen keuzes maken hebben wij Nederlanders hoog in het vaandel en geeft een groot gevoel van vrijheid. Daarvoor is alleen wel nodig dat de arbeid voldoende beloond wordt. Helaas verdienen veel werkenden in ons welvarende land zo weinig dat er weinig vrijheid is om keuzes te maken, dat er meer sprake is van overleven dan van leven.
Hoe kan het toch dat in een rijk land als het onze mensen zich in het zweet werken voor een loon waarvan ze amper rondkomen, terwijl er anderen zijn die van gekkigheid niet weten wat ze met hun geld moeten doen? Hoe kan het dat voor jongeren een eigen huis onbereikbaar is geworden, terwijl de rijken grossieren in onroerend goed en daarmee diezelfde jongeren uitbuiten met hoge huren en de toch al te hoge prijs van koopwoningen nog verder opdrijven? Hoe kan het dat de loonkloof blijft groeien en daarmee de ongelijkheid in de samenleving?
Welvaart wordt gemeten in economische groei. Maar die economische groei is niets waard als die vooral aan de bovenkant plaatsvindt, als de gewone arbeider daar niet van profiteert. Er mag best verschil zijn in beloning voor verschillende soorten arbeid. Iemand die zwaarder werk doet of jarenlang heeft gestudeerd mag daarvoor wat meer verdienen. Maar die verhouding is de afgelopen decennia nogal scheefgegroeid en raakt steeds verder zoek. Ik kan me niet voorstellen dat een bankdirecteur, die makkelijk een miljoen euro per jaar aantikt, 30 keer meer weet en 30 keer harder werkt dan Jan Modaal.
Die enorme ongelijkheid moet verdwijnen! Op de Dag van de Arbeid vraag ik daar aandacht voor en voel ik me strijdbaar. Laten we beginnen met het minimumloon verhogen naar €14 en zorgen dat economische groei beter verdeeld wordt. Dat zou een mooi begin zijn op weg naar een samenleving waarin iedereen zijn eigen keuzes kan maken.
